Het is me niet altijd voor de wind gegaan in mijn leven.
Ik voel sterk de behoefte om daar vandaag iets over te schrijven.
De lessen die ik heb geleerd wil ik graag met je delen.
Opdat jij er ook je voordeel mee kunt doen.
De eerste dertig jaar van mijn leven ben ik bezig geweest met leren, leren, leren.
Ik heb heel wat uitdagingen moeten en willen overwinnen.
Die dertig jaren werden gekenmerkt door veel vallen en steeds weer opstaan.
Mijn fysieke en mentale grenzen verkennen.
Mezelf trainen om met tegenslag om te gaan.
En duizenden uren studeren.
Ik ben geboren als eerste kind in een arbeidersgezin in Limburg.
En begon mijn leven op een van de laagste sporten van de maatschappelijke ladder.
In ons gezin heerste een onuitgesproken weten:
Dat wie voor een dubbeltje geboren is, nooit een kwartje worden kan.
Maar ook dat ik door volharding en doorzettingsvermogen beter opgewassen zou zijn tegen de beproevingen die het leven voor me in petto had.
Op mijn zesde leerde ik meteen wat écht vallen en opstaan was.
Ik werd gepest vanwege mijn rode haren en verweerde mij niet.
Op advies van de kinderarts moest ik op judo.
Ergens achteraf in een schooltje.
Die jaren op judoles hebben mij sterk gevormd.
Daarover een andere keer meer.
Ik was vaak onbewust en passief aanwezig.Maar dat werd beter naarmate ik vaker door de lucht gezwiept werd. Ik heb echt alle hoeken van de judomat gezien en gevoeld.
In de eerste klas van de lagere school, een klas met vijftig kinderen, bleef ik zitten. Ik wist gewoonweg niet wat ik daar deed in die schoolbanken.
Gedurende dit tweede jaar mocht ik mijn vinger niet meer opsteken als de juffrouw een vraag stelde. Ook zij had er een handje van om mij links te laten liggen.
Ik was een middelmatige leerling.
En doorliep de latere klassen zonder erg op te vallen.
Tot de laatste week dat ik in de zesde klas zat.
Ik ervoer een levensgroot moment van bewustwording.
‘Mijn vader zegt altijd dat ik naar de mavo moet en dan verpleger worden, maar ik weet niet of ik dat kan,’ zei ik.
‘Jij hebt wel meer in je mars,’ antwoordde de jongeman van de Citotoets. ‘Volgens mij zou je naar het atheneum kunnen, maar dan moet je wel hard werken.’
Later kreeg ik via mijn ouders te horen dat de testpsycholoog een minderwaardigheidscomplex bij mij had geconstateerd.
Achteraf kan ik zeggen dat deze ervaringen me een schat aan bewustwording en groei heeft opgeleverd.
INZICHT: ZWARE TIJDEN MAKEN JE STERK.
Mijn vader was timmerman en meubelmaker. Hij ontwikkelde tijdens zijn jonge jaren een flinke dosis gezond verstand en een uitzonderlijk doorzettingsvermogen. Hij was de tweede in een gezin van acht kinderen, overleefde de hongerwinter door tulpenbollen te eten en kwam er als zestienjarige jongen uit met een zware vitaminedeficiëntie. De hongerwinter, zoals uit onderzoek blijkt, is erfelijk van invloed op de volgende generatie. Na de oorlog moest mijn vader gaan werken, zodat de andere broers en zussen konden studeren. Het doorzettingsvermogen dat mijn vader tentoonspreidde bij alles wat hij deed, is me altijd tot voorbeeld geweest.
Vitale groet,
Frank.
